Της θάλασσας τρελός
Ράθυμος γέροντας, στη γη, καράβια ζωγραφίζει…
Σ’ ένα καρνάγιο των τρελλών, ονείρατα ξωφλεί!
Μπούσουλα χάνει στα μυαλά, εκεί που αρμενίζει,
δίχως πυξίδα και πανιά, τα χρόνια αναπολεί!
Δάκρυσαν μάτια θυλικά, σε μπάρκα, σε μουράγια
δύσκολες θάλασσες, σκληρές και ήτανε παιδί!
Χάθηκε μεσ’ στα πέλαγα, ξορκίζοντας τα μάγια
κάποιας νεράιδας τροπικού, που δε θα ξαναδεί!
Νίκησε μόνος καιρικά και της οργής ακραία
Μέρες ντουζίνα μίσεψε, στη γαία του Πυρός
Θύμα της ζάλης αλκοόλ που στάθηκε μοιραία
πόνου καρδιάς που νοσταλγεί, μα ήταν τυχερός!
Μ’ ένα σημάδι πειρατή, κι ένα βουβό του κλάμα
τώρα στην άμμο κυβερνά, βαπόρι από πυλό
Πρόσω φωνάζει ολοταχώς κι έχει μαζί του αντάμα
Γλάρους, συντρόφους του παλιούς, που δεν τον λεν τρελό!
Μιχ. Δημ. Ζυγορονίκος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου