Θα μπορούσε να είναι όλη η εικόνα του πολέμου στην Ουκρανία, αποτυπωμένη στο γοερό κλάμα ενός μικρού παιδιού. Ενός παιδιού που αποχαιρετά τον πατέρα του. Αυτά κάνει ο πόλεμος. Εκτός από τον θάνατο που σπέρνει, χωρίζει – ίσως και για πάντα – οικογένειες που μέχρι χθες δεν φαντάζονταν τι θα συμβεί.
Στο ισοπεδωμένο Ιρπίν, το προάστιο που είναι 20 χιλιόμετρα έξω από το Κίεβο ένα αγοράκι βρίσκεται στην αγκαλιά του μπαμπά του. Εκείνος είναι αστυνομικός. Φοράει μαύρη στολή, κράνος, αλεξίσφαιρο και στους ώμους του έχει περασμένο ένα Καλάσνικοφ και έναν εκτοξευτή βλημάτων.
Πάει στο μέτωπο να συνδράμει στις προσπάθειες του στρατού και φιλάει το παιδί του, ακόμη και για τελευταία φορά. Κανείς δεν ξέρει εάν θα επιστρέψει και κανείς δεν ξέρει όταν επιστρέψει πως θα βρει τους δικούς του. Ζωντανούς ή νεκρούς.
Το παιδάκι σπαράζει από το κλάμα και δεν θέλει να φύγει ο πατέρα του. Εκείνος το έχει στην αγκαλιά του και του μιλάει ήρεμα και με χαμόγελο για να το κάνει να ξεχαστεί.
Ανθρώπινα δράματα
Το παιδί κλαίει όλο και περισσότερο δυνατά. Ακόμη και η αγαπημένη του σοκολάτα που σαν ταχυδακτυλουργός βγάζει ο μπαμπάς του από την τσέπη και του τη δίνει, δεν είναι ικανή να το ηρεμήσει.
Το παιδί σπαράζει, το προσωπάκι του έχει ζωγραφισμένο φόβο που θα φύγει ο μπαμπάς του. Πιάνει τη σοκολάτα και δεν το συγκινεί, ενώ σαν ύστατη κίνηση, κάνει τα χεράκια του μπουνίτσες και αρχίζει να βαράει το σκληρό παγωμένο κράνος.
Ακριβώς δίπλα του, βρίσκεται η σύζυγος του αστυνομικού, η οποία κρατάει ένα μωρό παιδί στην αγκαλιά της. Το δεύτερο παιδί του ζευγαριού. Η γυναίκα περιμένει υπομονετικά για να αγκαλιάσει και εκείνη τον άνδρα της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου