Ήρθε η στιγμή που τόσο περίμενες! Επιτέλους,
τελείωσες! Τέρμα τα σχολεία! Γιατί κοντοστέκεσαι;
Μήπως επειδή θυμάσαι εκείνο το κλαψιάρικο
πεντάχρονο, που πριν από 14 χρόνια με μια σάκα στην πλάτη και μια αγωνία στην
καρδιά, πήγε την πρώτη του μέρα στο σχολείο;
Μήπως επειδή ξέρεις ότι εδώ μέσα αφήνεις
κομμάτια του εαυτού σου, μέρος της ζωής σου;
Μήπως επειδή καταλαβαίνεις ότι από αυτή την
πόρτα δεν θα επιστρέψεις το Σεπτέμβριο;
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Τα τελευταία σου γέλια,
τα τελευταία πειράγματα, οι τελευταίες φωνές, οι τελευταίες αγκαλιές… Μετά από
λίγο σιωπή. Άδειες οι αίθουσες. Πόσο το περιμέναμε! Γιατί δεν το χαιρόμαστε;
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Και τι αφήνεις; Τις
αγωνίες σου, τα χτυποκάρδια σου, τα θέλω σου. Χαραγμένα στα θρανία, σκιές στη
θέση σου. Τις αμφισβητήσεις σου, τη διαμόρφωσή σου, την προσωπικότητά σου.
Γεμάτη η ατμόσφαιρα, μνήμες στο μυαλό μας.
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Τι σου αφήσαμε;
Γνώσεις, βαθμούς, εξετάσεις; Μηνύματα, βιώματα, παραδείγματα; Ειλικρινά, δεν
ξέρω. Ούτε κι εσύ, φαντάζομαι. Είμαστε όλοι μπερδεμένοι. Μια χάρη όμως σου
ζητώ. Μπορείς να θυμάσαι το τελευταίο μάθημα Θρησκευτικών; Το τελευταίο ερώτημα;
Στο τελευταίο λεπτό; «Τελικά, τι είναι η ευτυχία;»
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Φύγε! Και πού είσαι;
Διάψευσέ μας…
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου