-Πόσο έβγαλες;
- 17,2. Εσύ;
- 18,4.
Ένας από τους πιο χαζούς διαλόγους που γίνονται
αυτές τις ημέρες, ενώ αυτοί που τον διενεργούν είναι έξυπνοι. Την άλλη φορά που
θα έρθει ένας γονιός να με ρωτήσει για το παιδί του, θα του απαντήσω κοφτά:
«16. Φύγε»! Αν και το «φύγε» είναι περιττό, αφού όλοι μας θα έπρεπε να έχουμε
ήδη δραπετεύσει από αυτό το γελοίο σύστημα βαθμολόγησης που επιβιώνει ακόμη.
Αυτό που κάνει ακόμη πιο άχρηστο το σύστημα (το οποίο θα έπρεπε να έχει υποκατασταθεί με
μια ωραιοτάτη περιγραφική αξιολόγηση) είναι πως (υποτίθεται ότι) βαθμολογεί στην 20βαθμη κλίμακα μία
από τις πιο ανούσιες διαδικασίες του εγκεφάλου: τη στείρα απομνημόνευση και την
παθητική αναπαραγωγή.
Όλοι είχαμε και έχουμε μαθητές που σαν
κασετοφωνάκια (πάνε κι αυτά τώρα…) μάς λένε τι γράφει το βιβλίο χωρίς να το
κατανοούν και -το πιο σημαντικό- χωρίς να τους αγγίζει ή να τοποθετούνται
(θετικά ή αρνητικά) απέναντί του.
Μπορεί ένας μαθητἠς να μου πει απέξω
το τριαδικό δόγμα και να μην τον αγγίζει καθόλου η σχέση της τέλειας αγάπης που
πηγάζει μέσα από αυτό. Και ένας άλλος να μπερδεύει την παραβολή του Ασώτου,
αλλά να συγκλονίζεται από την αγάπη του Πατέρα στη μοναδική σκηνή που θυμάται.
Σύμφωνα με το βαθμολογικό μας σύστημα, ο πρώτος πρέπει να πάρει άριστα και ο
άλλος να κριθεί ελλιπής.
Συναισθήματα,
ταλέντα, κλίσεις, ζωγραφική (ναι, μέσα στην τάξη), μουσική (ναι, μέσα στην
τάξη), χορός (ναι, μἐσα στην τἀξη), θέατρο (ναι, μέσα στην τάξη) δεν απασχολούν
το …σύστημα. Βέβαια, ίσως κάποιοι να πουν «μα, διδάσκονται αυτά τα τελευταία». Δεν αναφέρομαι στα καθηκόντως μαθήματα (του Δημοτικού κυρίως), αλλά στα
Θρησκευτικά, στα Αρχαία, στα Μαθηματικά, στη Φυσική.
Να
ζωγραφίσει ο μαθητής την έκφραση της Παναγίας κατά τη Σταύρωση, να γίνει θεατρικό
δρώμενο η αντίδραση των παρευρισκομένων όταν άκουσαν το Χριστό να συγχωρεί το
κάθαρμα που σκότωσε τα παιδιά τους. Να ντύσουν με μελωδία και τραγούδι τον ύμνο
της αγάπης του αποστόλου Παύλου και να χορέψουν το ζεϊμπέκικο που γράφτηκε για
την εκτέλεση του Παγκρατίδη, ως δράκου του Σέιχ Σου. Μέσα στην τάξη!
Για
τις διαφωνίες, τις αιρετικές σκέψεις και τον αντίλογο των μαθητών, ούτε λόγος!
«Θα σε τσακίσω στη βαθμολογία»!
Τέλειοι
επιστήμονες, επαρκείς διεκπεραιωτές συνεργάστηκαν άψογα με ανελεύθερα και
εγκληματικά καθεστώτα. Το μυαλό τους δούλευε ιδανικά, οι γνώσεις τους ήταν
πολύτιμες. Έτσι ήταν το σύστημα, no
problem.
Το
σύστημα (των Πανελληνίων) είναι αυτό που δίνει το βηματισμό, θα πουν όλοι κι
έχουν δίκιο. Ευτυχώς όμως που δεν μάς χρειάζεται όλους.
«Το
σχολείο μάς ετοιμάζει για τη ζωή». Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον να φέρναμε πάλι
στο σχολείο τα παιδιά που τελείωσαν πριν από 10 με 15 χρόνια. Και να μάς
απαντήσουν στο παραπάνω. Σαν ερώτηση. Και αυτός που συνάντησε τη ζωή με 19,2
και αυτός που τη συνάντησε με 12,9…
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου