Στην Αγορά του… Κούκουρου
Τα
ξετρυπώματα του.. Ποντίκα
Πρόβαλε στη άκρη του χωριού και
στην αρχή του κεντρικού δρόμου, μικρό φορτηγό αυτοκίνητο με καλυμμένη την
καρότσα και με δυνατή ανθρώπινη φωνή μας έλεγε παρακαλώντας:
-- «Ει!...
Χωριανοί! Ελάτε στο Σαλωνίτη πραματευτή, να δείτε τα καλούδια του Σαλώνου!...
Ελιές θρούμπες, μωρέ παιδιά! Ελιές, κυράδες μου, έτοιμες για τα τραπέζια σας…
Θρούμπες ελιές, αλατισμένες… Ελιές πράσινες σε γυάλες ορμωμένες! Ελιές, ελιές,
ελιές!...
Για τα τσιπουράκι, το προ του
γεύματος, η παρέα μας ήταν στρογγυλοκαθισμένη στο υπήνεμο και προσηλιακό μέρος
της αυλής του «Παντοπωλείου» της κυρά Κατίνας κι αφού ο πλανόδιος μικροπωλητής
βρωσίμων, λέει, ελαιών από μακριά την ενημέρωσε για το εποχούμενο εμπόρευμά
του, δέχτηκε τα Σαλωνίτη ελαιοπαραγωγό και μικροπωλητή, παραχωρώντας του μια
θέση…
Οι άνθρωποι του τίμιου μόχθου
εύκολα γίνονται φίλοι κι ο ένας…. φιλεύει τον άλλον. Έτσι κι ο Σαλωνίτης
έμπορος ελαιών, έφερε με τις φούχτες του ελιές θρούμπες, που ευχάριστα συνόδευσαν
το τσιπουράκι του καταστήματος…
Και ι συστάσεις, της στιγμής:
-- «Εγώ, είμαι
εκείνο το παιδί, το παραπονεμένο,
που έρχομαι απ’ τα Σάλωνα ελιούλες φορτωμένο…»
Ο νεόφερτος, συνέθετε
αυτοσχέδιους στίχους, διαλαλώντας την πραμάτειά του κι απαντώντας στις
ερωτήσεις των γύρω του:
-- «Ελάτε καλές νοικοκυρές, πάρτε τις καλές
ελιές…»
Ο Σαλωνίτης έμπορας, ογδοντάρης
και βάλε, όπως μας είπε, λεγόταν Ποντίκας κι από τα νιάτα του συνέθετε
επίκαιρες Μαντινάδες και πολύστιχα ποιήματα…
Για να ενθουσιάσει τους
υποψήφιους αγοραστές, μας απήγγειλε:
«Άκηδες και
Κωστάκηδες είχανε γίνει ένα
και τώρα όλοι
ψάχνουνε να βρούνε τα κλεμμένα…
Αυτοί όπου
κρατούσανε τα πόστα τα μεγάλα,
διέλυσαν τα
σύμπαντα τα κάναν όλα γυάλα..
Και τώρα με
επιτροπές ψάχνουνε να τα βρούνε,
όμως, καθρέπτη
σαν κοιτάξουνε τους κλέφτες θα τους δούνε..
Του ρίχνουν
στάχτη του λαού, τα μάτια να του κλείσουν
και όταν θα
γίνουν εκλογές αν τους ξαναψηφίσουν;
Τη φτώχεια όλη
σήμερα την πήρε η κατηφόρα,
που λιγοστεύει ο
μισθός και κόβονται τα δώρα…
Αυξήσεις όλα
παίρνουνε και τους μισθούς μειώνουν
και θύματα θάναι
οι φτωχοί πάλι που θα πληρώνουν..
-- «Ελιές,
μωρέ παιδιά, ελιές Σαλωνίτικες… Θρούμπες ελιές, φτιασμένες με τα χεράκια μου…»!
Κι ο μικρός Παναγιωτάκης, της κυρά
Θανάσαινας:
-- «Παππούλη, πέσε μας ακόμα ένα τραγουδάκι!..».
Κι ο κυρ Ποντίκας, ο Θύμιος,
όπως μας εξήγησε, δεν περίμενε άλλη πρόσκληση.
«Όποιος περνά τα
νιάτα του καλά κι ευτυχισμένα,
να ξέρει πως τα
γηρατειά θάναι δυστυχισμένα,.
Όποιος σα νιός
δεν δούλεψε, να ξέρει όταν γεράσει,
πως δεν μπορεί τα
γηρατειά να τα καλοπεράσει..
Τα νιάτα έχουν
άνοιξη, τα γηρατειά χειμώνα,
σα νέος ζεις σε ρετιρέ, σα γέρος σ’ αχυρώνα….
Χαρά σ’ αυτόν τον άνθρωπο που έχει την υγειά του
και να μην έχει
βάσανα στα γεροντάματά του…
Γιατί, άμα του
γέρου τα λεφτά φύγουνε από τη τσέπη,
κανένας δεν τον
συμπαθεί, κανένας δεν τον βλέπει…
Καλό είναι ο
άνθρωπος ακόμα πριν γεράσει
να σκέπτεται τα
γηρατειά πριν το κρεβάτι πιάσει…»!
Ο απρόσμενος στο μικρό «Κούκουρο»
λαϊκός, των Σαλώνων, Τροβαδούρος, ο Θύμιος Ποντίκας, έλκει την καταγωγή του από
το Σαλωνίτικο χωριό της Αι-Θυμιάς. Έμεινε στο χωριό μας αρκετό διάστημα και
πούλησε αρκετό –από το δικό του (βιός)… Φεύγοντας και θέλοντας να μας
ευχαριστήσει, μας αποχαιρέτησε με μικρές, της αγάπης, Μαντινάδες:
«Μέρα και νύχτα
κάθομαι, πάντα συλλογισμένος,
σα σκέφτομαι την
ξενιτιά, μέσα στους ξένους, ξένος.
Αναστενάζει η
καρδιά, κοντεύει να ραγίσει,
Θέλει το
συντομότερο στον τόπο να γυρίσει..
Να ξαναδώ τους
φίλους μου, τους γλυκοκουβεντιάσω
και την παλιά
αγάπη μου, να την σφιχταγκαλιάσω…».
Ωραία
η σημερινή μας έκπληξη και πολλή ευχάριστη. Να που το γνήσιο, λαϊκό, «δημοτικό»
μας πνεύμα εξακολουθεί κι ανθεί, ριζωμένο στις παραδόσεις μας…..
Ό,τι πρόλαβα, να καταγράψω, επιστρέφοντας
«Οίκαδε»…..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου