Τον τελευταίο καιρό, και εν όψει του καλοκαιριού, παρατηρώ μια ασυνήθιστη δραστηριότητα για τα εθνικά μας θέματα.
Μετά από τις δηλώσεις του Ερντογάν, με τις οποίες αμφισβητούσε τις συμφωνίες της Λωζάννης, τον ακρογωνιαίο λίθο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, και την ένταση στις σχέσεις εξαιτίας της μη επιστροφής των 8 Τούρκων στρατιωτικών που φέρεται να πήραν μέρος στο πραξικόπημα εναντίον του, οι οποίοι ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, αλλά και μετά από αυτό το αχαρακτήριστο που γίνεται με τις συνομιλίες για λύση του Κυπριακού και τη νέα του νεκρανάσταση στη μεθαυριανή συνάντηση στην πάντα ωραία Ελβετία, προστίθεται και η προσπάθεια επίλυσης της ονομασίας των Σκοπίων.
Και βέβαια όλα αυτά ενώ η Οικονομία βρίσκεται σε τραγική κατάσταση και οι... διαπραγματεύσεις για το χρέος συνεχίζονται.
Μπορεί όλα αυτά να είναι σύμπτωση, αλλά δεν μου φαίνεται.
Πιθανόν να μην ανησυχούσα τόσο, αν δεν γνωρίζαμε πόσο λαμπροί... διαπραγματευτές είναι οι σημερινοί κυβερνήτες.
Αν τα έχουν πάει τόσο... καλά στις διαπραγματεύσεις για την Οικονομία, κι αν κόστισαν τόσες δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια με το φροντιστήριο που κάνουν σε βάρος του λαού, πώς είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι θα τα πάνε καλύτερα στις διαπραγματεύσεις για τα εθνικά θέματα;
Στ’ αλήθεια πιστεύει κανείς ότι το δίδυμο Τσίπρας-Κοτζιάς είναι καλύτεροι διαπραγματευτές από ό,τι ήταν το δίδυμο Τσίπρας-Bαρουφάκης στα οικονομικά θέματα;
Λυπάμαι που θα πω ότι μου φαίνεται σαν μια καθαρή περίπτωση μιας χώρας που βρίσκεται σε αδυναμία. Και όπου οι δανειστές της, με πρώτη την Γερμανία, προσπαθούν με μια πέτρα να σκοτώσουν δυο τρυγόνια: και τα οικονομικά και τα εθνικά θέματα.
Ας πάρουμε το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Οταν οι Καραμανλής-Ντόρα έθεσαν βέτο για την είσοδο της FYROM στο ΝΑΤΟ με το θέμα της ονομασίας άλυτο, τότε η Μέρκελ, ανέλαβε τον ρόλο να μεταπείσει την Ελλάδα προβαίνοντας σε δύσκολες, ακόμα και εκβιαστικές κατ’ ιδίαν συζητήσεις, που πλήγωσαν τις σχέσεις των δυο χωρών.
Δεν έχω αμφιβολία ότι και τώρα καραδοκεί στο παρασκήνιο και προσπαθεί να επιβάλει λύση.
Μόνο που ο Τσίπρας δεν είναι Καραμανλής και ο Κοτζιάς δεν είναι Ντόρα. Και ούτε η Οικονομία της Ελλάδας είναι τώρα η ίδια μ’ αυτή που φαινόταν ότι ήταν τότε.
Μακάρι, λοιπόν, να βγει κάποιο εθνικό όφελος από αυτή την δραστηριότητα.
Μου φαίνεται όμως, αν όχι ύποπτο, τουλάχιστον αφύσικο, ότι στο μέσον μιας τόσο μεγάλης και μακροχρόνιας κρίσης επιχειρούνται λύσεις ταυτόχρονα σε όλα σχεδόν τα μέτωπα.
Ελπίζω να μην επικράτησε το σκεπτικό στους δανειστές ότι «τώρα που βρήκαν τον παπά να θάψουν καμιά δεκαριά».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου