Αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτόγνωρο και όχι με την καλή έννοια. Η διαχείριση της εκλογής συνέδρων το Σαββατοκύριακο ήταν ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί: δύο στρατόπεδα μετρούσαν τα αποτελέσματα με τον τρόπο που τους ταιριάζει και τα δημοσιοποιούσαν αντιστοίχως ακόμα και μέσα από λογαριασμούς τρολ, θυμίζοντας το «Γκόρτζος-Μαντάς» σε ψηφιακή εκδοχή για ένα σώμα εκλογέων που ήταν γνωστό μόνο στους ίδιους. Μπορεί το βράδυ που μετρούσαν τα αποτελέσματα κανείς να μην ήξερε να πει πόσα από τα 230.000 μέλη του κόμματος έφτασαν συνολικά μέχρι τις κάλπες για να βγάλουν συνέδρους, για την ΟΜ Ανω Γαργαλιάνων όμως αποτέλεσμα υπήρχε.
Κυρίως, όλοι μιλούσαν για ένα συνέδριο στο οποίο δεν θέλουν να ελέγξουν μόνο την πλειοψηφία, αλλά και το αφήγημα -είναι προφανές σε όποιον έχει παρακολουθήσει έστω και μισό επεισόδιο της εσωκομματικής διαμάχης πως η κομματική πλειοψηφία και η κασσελακική πλευρά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια κομματική στέγη. Τα πώς και τα γιατί της επερχόμενης διάσπασης είναι σημαντικά και για την πλευρά που θα φύγει και γι’ αυτήν που θα μείνει. Το ποιος θα κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζεται βέβαια στο τέλος της εβδομάδας, η πρώτη πράξη όμως παίχτηκε όταν ο Κασσελάκης, μπροστά στο δίλημμα μεταξύ της προκήρυξης εσωκομματικών εκλογών στις οποίες θα κατέβαινε ως πρόεδρος και της πρότασης μομφής, ρίσκαρε επιλέγοντας το δεύτερο. Το σενάριο το συνέδριο να ανατρέψει τις κομματικές αποφάσεις δεν μοιάζει να είναι το κυρίαρχο.
Και οι δύο έχουν από κάτι να προσάψουν στον αντίπαλο, έχουν τρόπο να αιτιολογήσουν τις κινήσεις του: η πλειοψηφία κατηγορεί τον Κασσελάκη για αλλοίωση του πολιτικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας τις αποφάσεις που πήραν εναντίον του σε ένα πλαίσιο υπεράσπισης του κόμματος από στελέχη που αντιδρούν στην μετάλλαξή του. Τα ίδια στελέχη τον πρώην πρόεδρο για δημιουργία παράλληλου μηχανισμού, που θα λειτουργήσει ως plan b και θα αποτελέσει τον κορμό για το νέο κόμμα Κασσελάκη. Από την δική τους πλευρά, οι υποστηρικτές του Κασσελάκη κατηγορούν τους «87» για πραξικοπηματικές διαδικασίες και σταλινικές μεθόδους αποκλεισμού του αντιπάλου, αμφισβητώντας ό,τι έλαβε χώρα στον ΣΥΡΙΖΑ από την πρόταση μομφής και μετά.
Οι λεπτομέρειες των όσων εξελίσσονται έχουν ενδιαφέρον, γιατί αναδεικνύουν τον τρόπο που η ερμηνεία των κομματικών κειμένων, οι λάθος συμβουλές, η κακή συμπεριφορά, η υποτίμηση του κινδύνου και η προπαγάνδα μπορούν να καθορίσουν την πορεία ενός κόμματος ακόμα και σήμερα. Το σίριαλ του ΣΥΡΙΖΑ όμως έχει τραβήξει πολύ και κανείς (αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις) δεν δείχνει διάθεση να το παρακολουθήσει. Η οριακή κατάσταση του συνεδρίου του περασμένου Φεβρουαρίου επί της ουσίας δεν εξομαλύνθηκε ποτέ, εντάθηκε μετά τις ευρωεκλογές και σήμερα, στο κατώφλι του 2025, ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την κρίση ταυτότητας που κουβαλάει μετά τις απανωτές ήττες και την αδυναμία του να βρει ρόλο στο μεταμνημονιακό περιβάλλον, αναζητεί εκ νέου αρχηγό -έναν χρόνο μετά την εκλογή του τελευταίου.
Μοιάζει να μπαίνουν τίτλοι τέλους σε ζωντανή μετάδοση, γιατί παρακολουθούμε την σταδιακή απαξίωση που έρχεται από όλους εκείνους που ομνύουν στην προστασία του ΣΥΡΙΖΑ, τους πρώην και τους νυν, οι οποίοι του συμπεριφέρονται σαν προϊόν του οποίου η ημερομηνία λήξης έχει παρέλθει. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας, με την σιωπή του, το ίδιο παραδέχεται: οι μέρες του ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι σήμερα είναι μετρημένες. Μετρημένες μοιάζουν οι μέρες του και στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν φταίει το κλίμα -με ένταση, στο παρελθόν, έχουμε δει τεράστιες πολιτικές αλλαγές στην Κεντροαριστερά που σηματοδότησαν αλλαγή σελίδας για ολόκληρη την χώρα. Οι πολίτες ωστόσο δεν βλέπουν στα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε πολιτικό διακύβευμα ούτε μια αξιόπιστη λύση -ο επόμενος αρχηγός έχει έναν μακρύ δρόμο μπροστά του. Κομβική για τον σχηματισμό αυτής της συλλογικής πεποίθησης ήταν η αντίστοιχη διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ, που άρχισε και τελείωσε εντελώς συντεταγμένα, την ώρα που στην Κουμουνδούρου αναμετρούνταν με το χάος.
Για την Χαριλάου Τρικούπη, δε, το μέγεθος της ευκαιρίας μεγαλώνει κάθε μέρα που περνάει: το 2021 στον προοδευτικό χώρο είχε έναν αντίπαλο που αναμετριόταν απευθείας με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και δεν είχε παραιτηθεί από τον στόχο της διακυβέρνησης της χώρας. Σήμερα δεν τον έχει -και ακόμα κι αν, με κάποιον μαγικό τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ συμμαζευόταν άμεσα, θα χρειαζόταν πολύ καιρό για να συνέλθει και να κερδίσει πίσω την εμπιστοσύνη που έχασε. Πού είναι η παγίδα για το ΠΑΣΟΚ; Να θεωρήσει την επάνοδό του δεδομένη, ό,τι κι αν συμβεί. Ούτε στ’ αριστερά του η κατάσταση θα είναι ίδια για πάντα (σίγουρα δεν θα είναι το 2027) ούτε οι αναταραχές στα δεξιά του είναι βέβαιο πως τον ευνοήσουν στην μάχη για το πολιτικό κέντρο, το οποίο πια διεκδικεί με αξιώσεις. Ποιο είναι το μεγαλύτερο ατού του προέδρου του, σ’ αυτήν την δεύτερη θητεία που μόλις ξεκίνησε; Η πρωτοβουλία των κινήσεων είναι στο χέρι του. Και τα μάτια των προοδευτικών πολιτών στραμμένα πάνω του.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου