Ανοιχτή επιστολή στον Έλληνα Πρωθυπουργό.
κ. Πρωθυπουργέ, συμμαχητή Kyriakos Mitsotakis, σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων.
Ενόψει των σημερινών σας δηλώσεων, σχετικά με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών σας επισημαίνω τις παρακάτω σκέψεις μου, με αγάπη, σεβασμό κι εκτίμηση.
κ. Πρωθυπουργέ, λυπηθείτε τα παιδιά.
κ. Πρωθυπουργέ, σεβαστείτε τα παιδιά, τη μάνα τους και τον πατέρα τους, τον παππού τους και τη γιαγιά τους.
κ. Πρωθυπουργέ, μην στερήσετε ούτε σε ένα παιδάκι να φωνάξει τη λέξη μάνα, μανούλα, μαμά.
κ. Πρωθυπουργέ, «Μα, µα, µα, φώναζαν τα παιδιά τις µανούλες ανά τον κόσµο και έτσι προέκυψε η πιο γλυκιά λέξη του κόσµου, ΜΑΜΑ! Η µητέρα «γεννιέται» κι αυτή µε την έλευση του παιδιού της, αντιµετωπίζοντας µια εµπειρία που δεν µοιάζει µε καµία άλλη στη ζωή της». (Άντζελα Ζιούτη)
κ. Πρωθυπουργέ, είναι θέμα χρόνου ν’ αντικαταστήσουμε και τα ονόματά μας, Κυριάκος, Μαρέβα κ.λ.π. για να μην προάγουν διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων με τους όρους «άτομο Χ΄», «άτομο Ψ΄»΄;
κ. Πρωθυπουργέ, ενημερώστε μας, οδηγούμαστε στην καθιέρωση του βιολογικού και κοινωνικού φύλου; (θεωρία Gender). Δηλαδή ενώ αποδεχόμαστε το βιολογικό μας φύλο, στην κοινωνική ζωή το διαφοροποιούμε κατά το δοκούν;
κ. Πρωθυπουργέ,
Φτάσαμε στην «ιδεολογικοποίηση» της σεξουαλικότητας;
Αδιανόητες καταστάσεις για τα Ελληνικά ήθη, πολλώ μάλλον για τα ορθόδοξα ήθη.
Στην εποχή της «δυναμικής» των μικρών μειοψηφιών και του άκρατου «δικαιωματισμού» ο θεσμός της οικογένειας διαφοροποιείται παραβιάζοντας τη φύση και την ηθική.
Ο γάμος των ομοφυλόφιλων συμπεριλαμβανομένης και της τεκνοθεσίας οδηγεί σε ανισότητα αρχών, ιδεών, αξιών, προτύπων και ιδανικών.
Οι όροι «πατέρας» και «μητέρα» δημιουργούν πλέον για κάποιους ελάχιστους, δήθεν «προοδευτικούς» διακρίσεις και ρατσισμό.
Αγνοούν πως σύγχρονη, ανοιχτή κοινωνία με κενό προτύπων, οραμάτων και αξιών, αλλά με προώθηση ειδώλων κενού περιεχομένου και με κατάληξη το εσωτερικό κενό δεν υπάρχει!
Οι διαφορές σε επίπεδο φύλου, εθνικότητας, εμφάνισης, σωματομετρικών στοιχείων κ.λ.π, δεν διαφοροποιούν τους ανθρώπους σε επίπεδο ουσίας αλλά σε επίπεδο επουσιωδών διαφορών.
Οι όροι «πατέρας» και «μητέρα» δεν δημιουργούν διακρίσεις και ρατσισμό, καθότι ο δημιουργός καθόρισε τα φύλα.
Ένας είναι ο πατέρας, ο άνδρας κι ένα το αγόρι κι αντίστοιχα μια είναι η μητέρα, η γυναίκα, κι ένα το κορίτσι.
Ο πατέρας είναι γένους αρσενικού και η μητέρα είναι γένους θηλυκού.
Κάτι ενδιάμεσο, μεσοβέζικο, αόριστο και ασαφές δεν υπάρχει!
Λυπηθείτε τα παιδιά, επιμένω.
Δύο άνδρες κι ένας σκύλος δεν αποτελούν οικογένεια.
Δύο γυναίκες κι ένα κορίτσι δεν αποτελούν οικογένεια.
Δύο άνδρες κι ένα αγόρι δεν αποτελούν οικογένεια.
Είναι προδήλως επικίνδυνο να το επικαλούνται κάποιοι, που κάπου ίσως αποσκοπούν, ας μας το εκφράσουν μεγαλόφωνα.
Η οικογένεια είναι ιερός θεσμός.
Κι ακόμη, η τεκνοθεσία προϋποθέτει γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων, διαφορετικά το παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα «κενό προτύπων».
Υποστηρίζεται από μια μικρή μειοψηφία νεόκοπων «δικαιωματιστών» κυρίως νεοταξίτες και νεοεποχίτες ότι οι όροι «πατέρας και μητέρα» είναι αναχρονιστικοί, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό όταν σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις γλώσσες παγκοσμίως υπάρχουν διακριτοί οι όροι «πατέρας» και «μητέρα» από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας έως σήμερα;
Κοντολογίς, οι περισσότεροι πολιτισμοί, αν όχι όλοι, θεωρούν ότι το φάσμα της ταυτότητας φύλου αποτελείται από δύο μόνο φύλα, το ανδρικό και το γυναικείο, κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει.
Στην Aγία Γραφή διαβάζουμε ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «άρρεν και θήλυ». Σύμφωνα με τη διδασκαλία αυτή ο άνδρας και η γυναίκα είναι πλάσματα του Τριαδικού Θεού, έχουν την ίδια φύση και ουσία και είναι πρόσωπα και οι δύο, αφού και στους δύο ο Θεός έδωσε τα ίδια προσόντα, δηλαδή λογικό, συνείδηση, βούληση, ελευθερία και τη δυνατότητα να κυριαρχούν πάνω σ’ όλα τα άλλα δημιουργήματα. Και το σπουδαιότερο έδωσε και στους δύο την δυνατότητα να πετύχουν το «καθ’ ομοίωσιν Θεού», να μοιάσουν δηλ. όσο είναι δυνατό με τον θεό, επιδίωξη που είναι και ο προορισμός και των δύο πάνω στη γη.
Βεβαίως, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα και τα οποία σεβόμαστε, το θέμα είναι να τα καθορίσουμε.
Εν τέλει, «Ο κίνδυνος είναι ο άνθρωπος όχι να κατάγεται από τα ζώα, αλλά να καταντήσει σαν αυτά, «άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοι κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς» (Ψαλμ. μη΄13).
Γράφοντας, θυμήθηκα τη μαντινάδα, «Γη μου γύρνα ανάποδα νά' ρθουν τα πάνω κάτω, τίμιοι να' ρθούν στην κορυφή γιατί 'χουν πιάσει πάτο»
Ο ποιητής μας Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του «Όσο μπορείς» (1913), αποτυπώνει, με τρόπο μοναδικό, τις «πιέσεις» που δεχόμαστε καθημερινώς για συμβιβασμό και μας διδάσκει, με λόγο επιβλητικό αλλά και, παράλληλα, συμβουλευτικό, το αληθινό νόημα της ζωής:
"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική."
Μακαριότατε, Ευλογημένα και Φωτισμένα Χριστούγεννα!
Φιλικά
Σταύρος Αθ. Μουτόπουλος
Δάσκαλος - Θεολόγος
π. Προϊστάμενος Εκπαίδευσης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου