Στιχουργό με έκαναν
δύο Παπαδόπουλοι.
Ο δικτάτορας
Γιώργος Παπαδόπουλος
και ο ποιητής και στιχουργός
Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Στις 21 Απριλίου 1967
ο Γιώργος Παπαδόπουλος
επιβάλλει τη δικτατορία στην Ελλάδα.
Πολλές εφημερίδες διαμαρτυρόμενες
γι' αυτή την κατάσταση, διακόπτουν
αυθημερόν την έκδοσή τους.
Ανάμεσά τους και η ''Ελευθερία'',
στην οποία εργαζόμουν.
Και αιφνιδιαστικά ένα πρωί, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο που δούλευε στα ''ΝΕΑ''.
Δεν γνωριζόμασταν προσωπικά. Εκτιμούσα τα τραγούδια του και τον διάβαζα. Κι όπως φαίνεται με διάβαζε και εκείνος και με θεωρούσε αξιόλογη, όπως απεδείχθη με το τηλεφώνημα.
Πήγα και τον βρήκα.
Με περίμενε με μια κούτα τσιγάρα, ένα σεβαστό χαρτζιλίκι - γιατί συν τοις άλλοις ήμουν και απένταρη - και μία πρόταση: να ασχοληθώ με το στίχο,έστω και προσωρινά, για επιβίωση.
Τα τραγούδια μου έχουν ένα μύθο. Υπάρχει μια μικρή ιστορία εκεί μέσα. Δεν είναι παράθεση
εικόνων και λέξεων μόνο.
Το 1968 ήμουν στην απομόνωση. Δεν ήμουν μόνο εγώ.
Πολύς κόσμος υπέφερε. Τα κρατητήρια ήταν γεμάτα. 29 μέρες ήμουν εκεί.
Όταν βγήκα, όλα ήταν ''μια χαρά''.Ο κόσμος έτρωγε, έπινε.
Τότε έγραψα το
''Δε βαριέσαι αδερφέ''.
Μόνο ο Κώστας Χατζής μπορούσε να το πει.
Εκείνος το ήξερε. Το καταλάβαινε...
Κάποιο παράθυρο έχει φως,
κάποιον τον τρώει ο πυρετός
μάς φεύγει βήμα - βήμα.
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά,
με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιεί το κύμα.
Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ,
τσιγάρο πρέφα και καφέ,
βρε δε βαριέσαι, αδερφέ.
Κάποιος στην άκρη του γκρεμού,
κοιτάει το τέλος τ' ουρανού,
μονάχος του πεθαίνει.
Κάποιος στη μάχη πολεμά,
η σφαίρα δίπλα μας περνά
στα στήθια του πηγαίνει.
Κι εμείς οι άλλοι μα το ναι,
κάνουμε πάρτι ρεφενέ,
βρε δε βαριέσαι, αδερφέ.
Έξω αστράφτει και βροντά
κι ένας διαβάτης περπατά,
χαμένος μεσ' στη μπόρα.
Κάπου δε θα 'χουνε ψωμί
κάπου πεινάει ένα παιδί,
και κλαίει αυτή την ώρα.
Κι εμείς χορτάτοι μα το ναι,
κάμουμε γλέντια ρεφενέ,
βρε δε βαριέσαι, αδερφέ.
Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν,
σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε.
Στάσου και σκέψου μια στιγμή,
πόσοι σκοτώνονται στη γη
την ώρα που μιλάμε.
Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ,
τσιγάρο πρέφα και καφέ,
βρε δε βαριέσαι, αδερφέ.
Σώτια Τσώτου
Σαν σήμερα,
το 2011, έφυγε από τη ζωή.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : Chrysoula Salamoura
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου