Ότι στη Ναύπακτο θα απολαύσετε ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά, είναι σίγουρο. Ότι κυριαρχεί παράλληλα και το κρέας, όμως –κυρίως αρνί, χοιρινό και κοτόπουλο– είναι επίσης σίγουρο. Γιατί η ορεινή ρουμελιώτικη κουζίνα με τις σούβλες και τα ψητά πρωταγωνιστεί στην πόλη που μόλις πέρυσι απέκτησε το πρώτο της εστιατόριο που προσφέρει αποκλειστικά ψάρια.
Μέχρι την Επανάσταση του 1821 η Ναύπακτος ήταν μια μικρή παραθαλάσσια κοινότητα με κατοίκους κυρίως Τούρκους: μέσα στο απροσπέλαστο Κάστρο, που αποτελούσε ισχυρότατο αμυντικό προπύργιο, δεν έμεναν Έλληνες. Οι τελευταίοι είχαν λοιπόν μετακινηθεί στα ορεινά χωριά στα πέριξ, από όπου κατέβηκαν έπειτα για να κατοικήσουν στην πόλη, όταν έφυγαν οι Τούρκοι. Οπότε έφεραν μαζί την κτηνοτροφική τους κουλτούρα. Κι αυτή είναι η αιτία που οι Ναυπάκτιοι επιμένουν, ακόμα και σήμερα, να τρώνε κοκορέτσι δίπλα στη θάλασσα.
Παραδοσιακό έδεσμα στα τοπικά πανηγύρια, επίσης, είναι η γουρουνοπούλα: στη μεγάλη εμποροπανήγυρη του Αγίου Δημητρίου, ας πούμε, όλα τα μαγαζιά της πόλης βγάζουν τέτοιον μεζέ. Άλλωστε οι Τούρκοι δεν έτρωγαν χοιρινό (λόγω θρησκείας), οπότε τα ζώα αυτά έμεναν στην αποκλειστική διάθεση των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής.
Tα πιάτα της τοπικής κουζίνας
Εκτός από το κρέας, βασικό φαγητό της περιοχής είναι οι πίτες. Οι χορτόπιτες φτιάχνονται κυρίως με λάπατα, σέσκουλα, μυρώνια και αντίδια (το σπανάκι δεν πολυσυνηθίζεται). Η τυρόπιτα θέλει φέτα, οι κολοκυθοτυρόπιτες γίνονται και με πράσινο και με κόκκινο κολοκύθι, ενώ χαρακτηριστική είναι και η «μπαμπανάτσα»: μια πίτα με γέμιση από χόρτα χωρίς φύλλο, παρασκευασμένη με χυλό. Κάπως σαν τον πλαστό της Θεσσαλίας, δηλαδή, μόνο που στη Ναύπακτο βάζουν αλεύρι αντί για σιμιγδάλι.
Ο τραχανάς και οι χυλοπίτες είχαν (και έχουν) ισχυρή παρουσία στα ναυπακτιώτικα σπίτια. Εδώ βρίσκεται και η επιχείρηση παραδοσιακών ζυμαρικών «Βλαχογιάννης» (Παλαιοπαναγιά, 2634 029080), που αναλαμβάνει να σας φτιάξει ό,τι ζυμαρικά επιθυμείτε, με υλικά δικής σας διαλογής. Η περιοχή παράγει και όσπρια –κυρίως φασόλια, όλων των ειδών– καθώς και πατάτες. Όπως και πολλά τυριά, συνήθως με αιγοπρόβειο γάλα. Λίγο έξω από τη Ναύπακτο, άλλωστε, εδρεύει η επιχείρηση «Τυροκομικά Μόρνου Γρατσάνης» (Ιλ. Τζαβέλα 88, 2634 020004) με πολύ καλή φέτα και εξαιρετικό ανθότυρο. Έχει βέβαια πρατήριο και μέσα στην πόλη.
Όσον αφορά τα πιάτα της θάλασσας, είναι λίγα. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρχαν τράτες και γρι-γρι, που έφερναν ψάρια στη Ναύπακτο, οπότε είχε δημιουργηθεί ένα τοπικό κοινό που τα μαγείρευε. Πλέον, έχουν απομείνει μόλις 3-4 επαγγελματίες. Ανάμεσά τους, πάντως, ξεχωρίζει το λεγόμενο «μπουργέτο»: μια πυκνή και πεντανόστιμη σούπα, λεμονάτη, με πιπεράκι και κρεμμύδια. Θα βρείτε βέβαια και σαρδέλες (ψητές και μαρινάτες), χταπόδι με μακαρονάκι, χταπόδι στον φούρνο με πατάτες, σουπιές με σπανάκι, παστό μπακαλιάρο στον φούρνο και παστό μπακαλιάρο τηγανητό, συνοδεία σκορδαλιάς.
Εμβληματικό γλυκό της Ναυπάκτου είναι ο μπακλαβάς –και πώς αλλιώς, αφού ο τόπος «πνίγεται» στο μέλι και στα καρύδια. Παραδόξως τα μελομακάρονα η παράδοση δεν τα βάζει στο παιχνίδι, ούτε και τα τηγανητά γλυκά, αν και καμιά φορά ίσως έφτιαχναν τηγανίτες. Δίπλα στον μπακλαβά βρίσκεται η σιροπιαστή πορτοκαλόπιτα, καθώς και η καρυδόπιτα. Ανάμεσα στα γλυκά του κουταλιού τα σπουδαιότερα είναι το καρυδάκι και το βύσσινο. Βυσσινάδα, μουσταλευριά, μουστοκούλουρα, πετιμέζι και καλοκαβουρδισμένος χαλβάς «κουταλάτος» (φορμάρεται σε ένα κουτάλι με το χέρι, λαμβάνοντας το σχήμα του), συμπληρώνουν τις γλυκές γεύσεις της πόλης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου