“Ξύπνα καημένε μου ραγιά και σήκου το κεφάλι, τη δόξα πούχες μια φορά, απόκτησέ την πάλι” και “κοιμούμαι μ’ ένα όνειρο, ξυπνώ με μιαν ελπίδα, πως θε να ιδώ μια μέρα φως, ελεύτερη πατρίδα”.
ΕΙΠΑΝ :
ΣΗΚΩ ΕΥΑΓΟΡΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!
ΣΗΚΩ ΕΥΑΓΟΡΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!
Σήμερα θυμόμαστε ξανά με εθνικό ρίγος και συγκίνηση και τιμούμε έναν ήρωα και ποιητή, τον 18χρονο Έλληνα Κύπριο μαθητή, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957, ανέβηκε στο ικρίωμα τραγουδώντας την Ελλάδα και την Ένωση. Κι έμεινε Αθάνατος! Άφησε πίσω του ένα μοναδικό ποιητικό έργο, που μελοποιήθηκε, τραγουδήθηκε και συνεχίζει να τραγουδιέται από όσους Έλληνες επιμένουν να πιστεύουν ότι οι ήρωες της ΕΟΚΑ είναι οι αλατόμητοι νοηματοδότες και φωτοδότες της πορείας μας.
Όσοι ακόμα αισθάνεστε και πιστεύετε ότι το να είσαι Έλληνας είναι ωραίος αγώνας, επιβαλλόμενη αντίσταση, μεγάλη τιμή και περηφάνια, σήμερα ξαναδιαβάστε τα ποιήματα του Βαγορή.
Αλλά διαβάστε και ένα ποίημα, που έγραψε το 1957 ο Ρόδιος ποιητής και φιλόλογος, Φώτης Βαρέλης, για την υπέρτατη θυσία του. Θα συγκλονιστείτε!
Σε τούτους τους δύσκολους καιρούς χρειαζόμαστε να θυμόμαστε ξανά και ξανά και να τιμούμε τον ανεπανάληπτο απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ ενάντια στον Εγγλέζο αποικιοκράτη και πώς αξιοπρεπείς λαοί, που σέβονται τον εαυτό τους, ξέρουν να γράφουν και να τιμούν την ιστορία τους.
ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ
Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
– Παρόντες όλοι;
– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:
– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι, αναρωτιούνται στην αρχή,
ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος,
άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.
ΣΗΚΩ ΕΥΑΓΟΡΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!
Σήμερα θυμόμαστε ξανά με εθνικό ρίγος και συγκίνηση και τιμούμε έναν ήρωα και ποιητή, τον 18χρονο Έλληνα Κύπριο μαθητή, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957, ανέβηκε στο ικρίωμα τραγουδώντας την Ελλάδα και την Ένωση. Κι έμεινε Αθάνατος! Άφησε πίσω του ένα μοναδικό ποιητικό έργο, που μελοποιήθηκε, τραγουδήθηκε και συνεχίζει να τραγουδιέται από όσους Έλληνες επιμένουν να πιστεύουν ότι οι ήρωες της ΕΟΚΑ είναι οι αλατόμητοι νοηματοδότες και φωτοδότες της πορείας μας.
Όσοι ακόμα αισθάνεστε και πιστεύετε ότι το να είσαι Έλληνας είναι ωραίος αγώνας, επιβαλλόμενη αντίσταση, μεγάλη τιμή και περηφάνια, σήμερα ξαναδιαβάστε τα ποιήματα του Βαγορή.
Αλλά διαβάστε και ένα ποίημα, που έγραψε το 1957 ο Ρόδιος ποιητής και φιλόλογος, Φώτης Βαρέλης, για την υπέρτατη θυσία του. Θα συγκλονιστείτε!
Σε τούτους τους δύσκολους καιρούς χρειαζόμαστε να θυμόμαστε ξανά και ξανά και να τιμούμε τον ανεπανάληπτο απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ ενάντια στον Εγγλέζο αποικιοκράτη και πώς αξιοπρεπείς λαοί, που σέβονται τον εαυτό τους, ξέρουν να γράφουν και να τιμούν την ιστορία τους.
ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ
Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
– Παρόντες όλοι;
– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:
– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι, αναρωτιούνται στην αρχή,
ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος,
άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.
En 1974, Chypre est envahie par la Turquie à 40%.
On risque d’aller vers un partage de l’île et, peut-être qu’un jour, les Turcs diront que Chypre leur appartient.
Le 1er avril, la Fête Nationale à Chypre honore les héros de l’E.O.K.A et les Chypriotes renouvellent le serment pour la liberté de leur île.
Η Κύπρος από το 1191 ήταν υπό ξένη κατοχή, τους Φράγκους, τους Ενετούς, τους Οθωμανούς και τέλος τους Άγγλους από το 1878, όταν οι τούρκοι μετά την ήττα τους στην Κριμαία υποχρεώθηκαν να παραχωρήσουν στους Άγγλους την Κύπρο για να εξοφλήσουν τα χρέη τους.
Είχε προηγηθεί η Επανάσταση του 1821 στην οποία η συμμετοχή της Κύπρου ήταν σημαντική τόσο από πλευράς χρηματοδότησης αλλά και από αγωνιστές. Ας μην ξεχνάμε, έστω κι΄αν τα βιβλία της Ιστορίας δεν το αναφέρουν ότι στην Γαλλία από τους πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας ήταν οι Κύπριοι αδελφοί Καρατζιά αλλά και τις σφαγές και κρεμάλες του κλήρου και του λαού στις 9 Ιουλίου του 1821 στην Κύπρο.
Ήδη την εποχή εκείνη (1878) ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής γης είχε ελευθερωθεί και το νέο Ελληνικό κράτος είχε συσταθεί παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν.
Όταν έφθασε στην Κύπρο ο πρώτος Άγγλος κυβερνήτης το ηθικό των Κύπριων αναπτερώθηκε πιστεύοντας ότι η πολυπόθητη ελευθερία και η ένωση με την μητέρα Ελλάδα ήταν κοντά. Η φλόγα των Κυπρίων για την ένωση ήταν άσβεστη και στο στόμα όλων ήταν η φράση:
Είθε να δώσει ο Θεός στην μάννα μας να πάμε κι΄ας τρώμε πέτρες των βουνών αν δεν έχει να φάμε.
Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι οι Άγγλοι δεν θα έδιναν ποτέ στους Κυπρίους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Έγιναν, από τότε πολλές ενέργειες αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 η εκκλησία της Κύπρου οργάνωσε ένα δημοψήφισμα του οποίου το αποτέλεσμα ήταν 96 % να ψηφίσουν υπέρ της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα μεταξύ των οποίων και τουρκοκύπριοι.
Με αυτά τα αποτελέσματα προσπάθησαν και η εκκλησία αλλά και οι ανά τον κόσμο Κύπριοι να διεθνοποιήσουν το θέμα χωρίς αποτέλεσμα.
Η μόνη λύση που τους έμενε ήταν ο ένοπλος αγώνας. Οι Κύπριοι που ζούσαν στην Ελλάδα άρχισαν να οργανώνονται. Ο Γεώργιος Γρίβας, Κύπριος και αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, πηγαίνει κρυφά στην Κύπρο και αρχίζει να οργανώνει τον αγώνα.
Το 1955 όλα ήταν έτοιμα και η αρχική ημερομηνία για την έναρξη του αγώνα ήταν συμβολικά η 25η Μαρτίου, όμως είχε φεγγάρι και το φως του δεν διευκόλυνε την επιχείρηση, έτσι ορίστηκε η νύχτα της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου.
Στρατιωτικός αρχηγός πλέον του αγώνα ο Γεώργιος Γρίβας με το ψευδώνυμο ΔΙΓΕΝΗΣ και πολιτικός αρχηγός ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ.
Το σύνθημα για την έναρξη του αγώνα δόθηκε τα μεσάνυχτα. Με εντολή του Διγενή, εκκωφαντικές εκρήξεις συγκλόνισαν στις μεγάλες πόλεις με στόχο αγγλικά συμφέροντα. Οι Άγγλοι πιάστηκαν στον ύπνο έπιασαν.
Η ανταπόκριση του λαού ήταν ολοκληρωτική, Οι Βρετανοί άρχισαν να ανησυχούν. Έφεραν 1.200 πεζοναύτες στην Κύπρο και αύξησαν τις αστυνομικές δυνάμεις. Άρχισαν να απαγορεύουν την κυκλοφορία στους δρόμους τόσο στις πόλεις όσο και στα χωριά. Με συρματοπλέγματα περικύκλωναν ολόκληρα χωριά, προκειμένου να «μαντρώσουν» τους κατοίκους. Ο νέος κυβερνήτης, ο αιμοχαρής στρατάρχης Τζον Χάρντινγκ, έβαλε στο παιχνίδι και τους Τουρκοκύπριους, που μέχρι πρότινος ήταν ουδέτεροι και μάλλον αδιάφοροι για την Κύπρο και οι οποίοι έπαιξαν το παιχνίδι των Άγγλων αλλά και της Τουρκίας η οποία ξύπνησε και ζητούσε διχοτόμηση.
Ακολούθησαν συλλήψεις, βασανιστήρια φόνοι ακόμη και μικρών παιδιών, εξορίες, οδήγησαν στην αγχόνη 9 παλληκάρια αλλά δεν κατόρθωσαν να σπάσουν το ηθικό του λαού. Δεν υπήρχε σπίτι στα χωριά του Τροόδους και ειδικά στην περιοχή της Πιτσιλιάς που να μην έχει κρησφύγετο για τους αγωνιστές.
Κι΄ενώ επί 4 ολόκληρα χρόνια οι Κύπριοι είχαν λυγίσει τον αγγλικό μηχανισμό σε στρατιωτικό επίπεδο οι πολιτικοί υπέκυψαν στις απαιτήσεις τόσον των Άγγλων όσον και της Τουρκίας και έτσι φθάσαμε σε μια ύπουλη και ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου η οποία οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στα γεγονότα του 1963- 1964 και τελικά στην τουρκική εισβολή το 1974 με τις γνωστές συνέπειες, μια κατάσταση de facto που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
On risque d’aller vers un partage de l’île et, peut-être qu’un jour, les Turcs diront que Chypre leur appartient.
Le 1er avril, la Fête Nationale à Chypre honore les héros de l’E.O.K.A et les Chypriotes renouvellent le serment pour la liberté de leur île.
Η Κύπρος από το 1191 ήταν υπό ξένη κατοχή, τους Φράγκους, τους Ενετούς, τους Οθωμανούς και τέλος τους Άγγλους από το 1878, όταν οι τούρκοι μετά την ήττα τους στην Κριμαία υποχρεώθηκαν να παραχωρήσουν στους Άγγλους την Κύπρο για να εξοφλήσουν τα χρέη τους.
Είχε προηγηθεί η Επανάσταση του 1821 στην οποία η συμμετοχή της Κύπρου ήταν σημαντική τόσο από πλευράς χρηματοδότησης αλλά και από αγωνιστές. Ας μην ξεχνάμε, έστω κι΄αν τα βιβλία της Ιστορίας δεν το αναφέρουν ότι στην Γαλλία από τους πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας ήταν οι Κύπριοι αδελφοί Καρατζιά αλλά και τις σφαγές και κρεμάλες του κλήρου και του λαού στις 9 Ιουλίου του 1821 στην Κύπρο.
Ήδη την εποχή εκείνη (1878) ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής γης είχε ελευθερωθεί και το νέο Ελληνικό κράτος είχε συσταθεί παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν.
Όταν έφθασε στην Κύπρο ο πρώτος Άγγλος κυβερνήτης το ηθικό των Κύπριων αναπτερώθηκε πιστεύοντας ότι η πολυπόθητη ελευθερία και η ένωση με την μητέρα Ελλάδα ήταν κοντά. Η φλόγα των Κυπρίων για την ένωση ήταν άσβεστη και στο στόμα όλων ήταν η φράση:
Είθε να δώσει ο Θεός στην μάννα μας να πάμε κι΄ας τρώμε πέτρες των βουνών αν δεν έχει να φάμε.
Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι οι Άγγλοι δεν θα έδιναν ποτέ στους Κυπρίους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Έγιναν, από τότε πολλές ενέργειες αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 η εκκλησία της Κύπρου οργάνωσε ένα δημοψήφισμα του οποίου το αποτέλεσμα ήταν 96 % να ψηφίσουν υπέρ της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα μεταξύ των οποίων και τουρκοκύπριοι.
Με αυτά τα αποτελέσματα προσπάθησαν και η εκκλησία αλλά και οι ανά τον κόσμο Κύπριοι να διεθνοποιήσουν το θέμα χωρίς αποτέλεσμα.
Η μόνη λύση που τους έμενε ήταν ο ένοπλος αγώνας. Οι Κύπριοι που ζούσαν στην Ελλάδα άρχισαν να οργανώνονται. Ο Γεώργιος Γρίβας, Κύπριος και αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, πηγαίνει κρυφά στην Κύπρο και αρχίζει να οργανώνει τον αγώνα.
Το 1955 όλα ήταν έτοιμα και η αρχική ημερομηνία για την έναρξη του αγώνα ήταν συμβολικά η 25η Μαρτίου, όμως είχε φεγγάρι και το φως του δεν διευκόλυνε την επιχείρηση, έτσι ορίστηκε η νύχτα της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου.
Στρατιωτικός αρχηγός πλέον του αγώνα ο Γεώργιος Γρίβας με το ψευδώνυμο ΔΙΓΕΝΗΣ και πολιτικός αρχηγός ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ.
Το σύνθημα για την έναρξη του αγώνα δόθηκε τα μεσάνυχτα. Με εντολή του Διγενή, εκκωφαντικές εκρήξεις συγκλόνισαν στις μεγάλες πόλεις με στόχο αγγλικά συμφέροντα. Οι Άγγλοι πιάστηκαν στον ύπνο έπιασαν.
Η ανταπόκριση του λαού ήταν ολοκληρωτική, Οι Βρετανοί άρχισαν να ανησυχούν. Έφεραν 1.200 πεζοναύτες στην Κύπρο και αύξησαν τις αστυνομικές δυνάμεις. Άρχισαν να απαγορεύουν την κυκλοφορία στους δρόμους τόσο στις πόλεις όσο και στα χωριά. Με συρματοπλέγματα περικύκλωναν ολόκληρα χωριά, προκειμένου να «μαντρώσουν» τους κατοίκους. Ο νέος κυβερνήτης, ο αιμοχαρής στρατάρχης Τζον Χάρντινγκ, έβαλε στο παιχνίδι και τους Τουρκοκύπριους, που μέχρι πρότινος ήταν ουδέτεροι και μάλλον αδιάφοροι για την Κύπρο και οι οποίοι έπαιξαν το παιχνίδι των Άγγλων αλλά και της Τουρκίας η οποία ξύπνησε και ζητούσε διχοτόμηση.
Ακολούθησαν συλλήψεις, βασανιστήρια φόνοι ακόμη και μικρών παιδιών, εξορίες, οδήγησαν στην αγχόνη 9 παλληκάρια αλλά δεν κατόρθωσαν να σπάσουν το ηθικό του λαού. Δεν υπήρχε σπίτι στα χωριά του Τροόδους και ειδικά στην περιοχή της Πιτσιλιάς που να μην έχει κρησφύγετο για τους αγωνιστές.
Κι΄ενώ επί 4 ολόκληρα χρόνια οι Κύπριοι είχαν λυγίσει τον αγγλικό μηχανισμό σε στρατιωτικό επίπεδο οι πολιτικοί υπέκυψαν στις απαιτήσεις τόσον των Άγγλων όσον και της Τουρκίας και έτσι φθάσαμε σε μια ύπουλη και ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου η οποία οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στα γεγονότα του 1963- 1964 και τελικά στην τουρκική εισβολή το 1974 με τις γνωστές συνέπειες, μια κατάσταση de facto που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
About Natalie Press 1
This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου