Δεν ήταν προγραμματισμένο…. Και πολλές φορές τα έκτακτα, είναι πιο όμορφα...
Έτσι έγινε με παρέα τους φίλους Βασίλη και Παναγιώτη αποφασίσαμε να ανηφορήσουμε στο Τρίκορφο...
Ποτέ δεν περίμενα να συναντήσω γνωστούς χωριανούς μου μιας και η καταγωγή μου, εκ μητρός, είναι από το Τρίκορφο!
Εξ άλλου, μικρός και μέχρι τα 12 "πέταγα τη σκούφια μου" να ανέβω στο χωριό! Είχε πολλά παιδιά τότε.... Είχε αρκετό παιχνίδι και... ελευθερία μιας και ήμουνα η αδυναμία του Παππού και της Γιαγιάς!
Η νοσταλγία, ήταν και το μεγάλο κίνητρο να πείσω τους φίλους να ακολουθήσουν!
Και να σας πω και κάτι... "μεταξύ μας";
Δεν είχα σκοπό να κάνω Οδοιπορικό!.. Αυτό γεννήθηκε στην πορεία και από συγγίνηση !!
Φτάνοντας στην Πλατεία του χωριού, γνωρίσαμε την πρώτη φιλόξενη περιποίηση στο Μαγαζί του "Μαριγούλη"!
Ο κυρ-Μίμης αν δεν κερνούσε δεν μας άφηνε να φύγουμε...
Έχει Ταβέρνα και εκεί διοργανώνονται οι Εκδηλώσεις ειδικά του Καλοκαιριού αλλά είναι και μια όμορφη γωνιά για κάποιον επισκέπτη να γευτεί παραδοσιακές πίτες και ψητά … Κατόπιν παραγγελίας βέβαια …
Δίπλα στη Ταβέρνα λειτουργεί και το Καφενείο... Μια ξεχωριστή πανέμορφη επιμελημένη γωνιά με τζάκι και ξεχωριστή καθαριότητα παρότι είναι καλοκαίρι και κανείς πελάτης δεν κάθεται μέσα...
Όμορφος διάκοσμος με παλιές φωτογραφίες χωριανών αλλά και από την παλιά ζωή του χωριού...
Το ενδιαφέρον όμως και την προσοχή του επισκέπτη, τραβά μια τοιχοκολλημένη Ανακοίνωση του Καταστηματάρχη που όπως μας εξήγησε: "Το μαγαζί το διατηρώ μόνος μου... Μερικές φορές τυχαίνει να λείπω για δουλειές ή στη Ναύπακτο ή στην Αθήνα... Να αφήσω τους χωριανούς μου χωρίς Καφενείο;"
Περίεργο και όμως... αληθινό! Το Μαγαζί μένει ανοιχτό γι' αυτό η Ανακοίνωση γράφει στο τέλος: "Πίνεις ότι θέλεις και τρως ότι θέλεις, αν έχεις πληρώνεις , αν δεν έχεις ευχαριστώ που πέρασες"!!
Ευχαριστήσαμε τον κύριο Μίμη και αρχίσαμε τον περίπατό μας στα όμορφα και καθαρά δρομάκια του χωριού....
Τα περισσότερα σπίτια είναι κλειστά... Οι παραθεριστές έφυγαν... Λίγοι ήταν ακόμα και μερικά γεροντάκια συναντήσαμε....
Ακόμα και οι κάδοι των σκουπιδιών ήτανε καθαροί...
Συναντήσαμε και μία από τις βρύσες που κάποτε περίμεναν στη σειρά οι κάτοικοι για να γεμίσουν τις στάμνες τους...
Ακόμα και ο Πλάτανος της βρύσης, γέρασε και αυτό....
Έρημο - μονάχο και το παγκάκι! Και ποιος να ξαποστάσει πια;
Το Τρίκορφο από άλλη γωνία....
Και στην άκρη του χωριού ο Αι-Θανάσης.... Το Νεκροταφείο!
Πόσες ψυχές περιμένουν ν' ανάψει κάποιος το καντήλι τους...
Γεμάτες καρπό είναι και οι Καστανιές στις αυλές των σπιτιών.... Ξεχωριστή ομορφιά... Μπορείς να μην τις αποθανατίσεις;
Εκεί συναντήσαμε και κάποιους χωριανούς....
Μερικούς συγγενείς και άλλους που με... θυμήθηκαν!
Αυτός ο τοίχος, ήταν κάποτε ένα όμορφο σπίτι με πολύ κόσμο - γλέντια και γέλια....
Τα θυμάμαι σαν σε όνειρο...
Δυστυχώς έμεινε ένας τοίχος μεσ' στα βάτα.... Άγνωσται αι βουλαί ….
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής γιατί άρχισε να σουρουπώνει!
Τελευταία στάση για μια θύμηση προσωπική στη βρύση "Κοντού"!
Εκεί πιτσιρικάς έσπασα το χέρι μου … Ήθελα να κάνω τον Καου-Μπόυ με τον... γάιδαρο!
Μια ιστορία που θα σας την πω κάποια άλλη φορά για να γελάσετε όσο και αν είναι λυπητερή από το σπάσιμο του χεριού μου!
Η συναισθηματική συγκίνηση δεν με αφήνει αυτή την ώρα...
Θα σας παρουσιάσω μόνο μια ακροστιχίδα που έχω γράψει για το εκ μητρός χωριό μου
της Κυρά Πολυξένης του Παπαβασίλη
Τρίκορφο
Τίναξαν πάλι ανθόφυλλα, αγράμπελης τα φύλλα
Ρόδα μοσχούνε άγρια, που έχουν αντοχή
Ίδια τα χρώματα, αλλά, χωρίς ζωή τριγύρα
Κάθε κορφή περπάτησα, την κάθε εποχή.
Οταν βοριάς λυσσομανεί και πεύκο ξεριζώνει,
Ρημάζεται τ’ αλώνι σου, Ραχούλα ορφανή.
Φιντάνα, το δροσόνερο, άσκοπα να μαζώνει
Ολοι εκεί ξεδίψασαν, της γης οι χωριανοί!
Διακόπι, δεν θυμάσαι πια, ξύλα για να μαζώξεις
Ωρες χειμώνα ατέλειωτες, τζακιού η θαλπωρή.
Ροβόλαγες στην Καστανιά, λογγόφοβο να
διώξεις.
Ίσως να το μετάνιωσες. Ν’ αλλάξει δεν μπορεί!
Δίχως φωνές από παιδιά, του σύγλινου την
τσίκνα
Οσο κι αν προσπάθησες, Σωτήρος τη γιορτή
Σε λίγο χάθηκες ξανά, στων πόλεων την πύκνα
και περιμένεις Αύγουστο, πότε
ξανά να ‘ρθεί!
Στην Αλιτράγια δρόσισμα, των
πεύκων συναυλία.
Πάμε να ξαποστάσουμε στη βρύση
του Κοντού
κόπος προγόνων, δώρισμα, μια
άλλη Κασταλία.
Πέρασμα στον παράδεισο. Ελάτε
από παντού!
Το Βλαχοκάτουνο χωριό, εκεί θα
περιμένει
Στα όμορφα τα Τρίκορφα, μοναδικά
βουνά!
. Στον Αϊ - Θανάση ένα κερί, κάποια
ψυχή προσμένει,
παππούδων ή γονέων μας, ν’
ανάψουμε ξανά!
Μιχάλης Ζυγορονίκος
ή κατά Τρικορφιώτικο….
"Ο Μάκης του Παππά"
Εγγονός του αείμνηστου Παπαβασίλη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου