ΜΟΥΣΑφίρης καρδιάς
Άρμα με άνθη άνοιξης. Γαλέρα στο λιμάνι.
Μια αστραπή που τύφλωσε σε γκρίζο ουρανό.
Ήρθες σαν κείνο τ’ όνειρο που ψάχνουν στο
σεργιάνι.
Ανταριασμένη κάθοδος, ψηλά απ’ το βουνό.
Χωρίς ελπίδα ανάστροφη. Πανί δίχως αέρα.
Έψαχνα μεσ’ στην έρημο να βρω λίγο νερό.
Το πρόσμενα, ανέλπιστα, να ρθεί αυτή η μέρα
να βγούνε άνθη της καρδιάς από κλαδί ξερό..
Ήρθε αυτή η Άνοιξη. Ήρθε ένα Σαββάτο.
Νούφαρο που ξεδίπλωσε με στόμφο αρχοντικό.
Πετούμενα εσάστισαν, χίλια καλά γιομάτο,
κουβάλαγε στη θέα του ζωής το γιατρικό.
Στα ύψη βρέθηκα, θωρώ, τη θέα δεν χορταίνω
άλλη ετούτη, σήμερα, θαμπώνει τόσο φως.
Σε πόρτα του Παράδεισου, ολάνοιχτη, πως μπαίνω
Πλάϊ μου ήταν, νόμιζα, ο ίδιος ο Θεός.
Όλα τα όνειρα νωρίς, συνήθως, τελειώνουν
και σε μια άκρη βρίσκεσαι συχνά μοναχικός.
Απομεινάρια στο μυαλό, ποιήματα σκαρώνουν
για μια νεράιδα, μάγισσα, μιλάνε συνεχώς....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου