«Θυμωμένη με την Ευρώπη, η Ελλάδα αισθάνεται ζεστασιά με τα μετρητά της Κίνας» είναι ο τίτλος της εφημερίδας.
Και όντως θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει την άποψη ότι αφού η Ελλάδα αντιμετώπισε τη σκληρότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τη συμπάθεια -αλλά χωρίς χειροπιαστό αντίτιμο- της Αμερικής, όφειλε να εξετάσει πιθανές εναλλακτικές λύσεις έστω και αν αυτές βρίσκονταν έξω από τα όρια τον παραδοσιακών της σχέσεων ακόμα και σε αχαρτογράφητα ύδατα.
Στο πνεύμα αυτό η δήθεν αριστερή κυβέρνηση της Αθήνας στράφηκε πρώτα στη Ρωσία και αφού απέτυχε υπέκυψε στις σειρήνες της Κίνας.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η Κίνα πραγματοποίησε μία επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά, ύψους σχεδόν μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων, που ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση πολεμούσε.
Η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη χώρα σε κρίση που η Κίνα εκμεταλλεύεται για να αποκτήσει επιρροή.
Το έχει κάνει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και στην Αφρική. Οχι όμως με ευχάριστα αποτελέσματα για τον τοπικό πληθυσμό γιατί πρόκειται για νεο - αποικιακές συμφωνίες στις οποίες αργά ή γρήγορα αντιδρούν.
Η Ελλάδα, όμως, είναι μια ευρωπαϊκή χώρα για αυτό η διείσδυση της Κίνας σ’ αυτή προκαλεί ανησυχία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και η Αμερική θα έπρεπε να είχαν διαχειριστεί τουλάχιστον την ανθρωπιστική κρίση της Ελλάδας με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία, όπως η στήλη αυτή έχει κατ’ επανάληψη υποστηρίξει.
Ωστόσο, το να μετατραπεί η Ελλάδα σε Δούρειο ίππο της Κίνας στην Ευρώπη δεν την εκθέτει μόνον ηθικά -όπως π. χ. στην περίπτωση που εμπόδισε την καταδίκη της Κίνας για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- αλλά την εκθέτει και στον κίνδυνο να δώσει στους ισχυρούς της Ευρώπης μία ακόμη ευκαιρία για να την αποβάλλουν από μέλος της Ε.Ε.
Μπορεί βέβαια κανείς να υποστηρίξει την άποψη ότι η Ελλάδα χρειάζεται επενδύσεις άσχετα από πού προέρχονται.
Ομως, αν και η κινεζική επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά είναι ασφαλώς σημαντική οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί δεν είναι αξιοσημείωτες.
Η μακροχρόνια εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας δεν στηρίζεται σε επενδύσεις κρατών που χρησιμοποιούν τα πλοκάμια κρατικών ελεγχόμενων οργανισμών, με στόχο τον οικονομικό και άρα πολιτικό έλεγχο της χώρας.
Αντίθετα, στηρίζεται στην υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων όπως στο άνοιγμα της αγοράς εργασίας, της εξισορρόπησης του πεδίου ανταγωνισμού, την αποκατάσταση της ίσης απονομής δικαιοσύνης, τον έλεγχο των πολιτικοποιημένων εργατικών συντεχνιών, τη μείωση της φορολογίας, για να μπορέσει η χώρα να ελκύσει επιχειρήσεις.
Αυτό που συμβαίνει με την Κίνα είναι ότι η Ελλάδα στο ένα κακό, την οικονομία, προσθέτει και ένα άλλο, την εξάρτησή της από την ...Κίνα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου