Αξιωνόμαστε να γιορτάσουμε για μια ακόμα φορά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, της ημέρας που καθιερώθηκε να γιορτάζουμε τον παράτολμο ξεσηκωμό των προγόνων μας, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια, για την ίδρυση δικού τους κράτους.
Πρόκειται για μια επέτειο, για μια εθνική νίκη ασύλληπτων διαστάσεων, που πραγματικά δύσκολα την χωρά ο νους του ανθρώπου.
Οι Ελληνες αποτελούσαν ένα μικρό κομμάτι του μωσαϊκού που απάρτιζε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και επιπλέον ζούσαν υπό καθεστώς σκλαβιάς για 400 ολόκληρα χρόνια.
Τι είχε λοιπόν απομείνει από την εθνική συνείδηση, από τη γλώσσα, από τη θρησκεία για να πυροδοτήσει μια τόσο παράτολμα ισχυρή απόφαση, πραγματικά κόντρα σε κάθε λογική, διακυβεύοντας τα πάντα για την εθνική ανάσταση;
Κι όμως. Οι «τρελοί» πήραν τα σπαθιά τους, έκαναν τον σταυρό τους και βγήκαν στα βουνά.
Οι «λογικοί» έμειναν στις θέσεις τους, φοβούμενοι για τις συνέπειες που θα είχε στις περιουσίες τους.
Ο Πατριάρχης επιχειρούσε εναγωνίως να επιβάλει... την τάξη στο ποίμνιό του για το οποίο έφερε την ευθύνη στον σουλτάνο.
Ο αγώνας όμως, χάρη στις απίστευτες θυσίες των επαναστατών και με τη βοήθεια των ξένων, για δικούς τους γεωπολιτικούς λόγους, καρποφόρησε.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το πουθενά ξεπήδησε μια νέα χώρα, η Ελλάδα.
Αυτά, λίγο πολύ είναι γνωστά, αν και απομένει να δούμε πόσο τα μετρούμε.
Ωστόσο, αυτό που δεν λέμε συνήθως είναι ότι από την εγκαθίδρυση του ελληνικού κράτους και μετά, με την εξαίρεση μερικών σημαντικών αναλαμπών, έναν συνδυασμό ιστορικών συγκυριών και μεγάλων ηγετών, η χώρα σέρνεται, ο πληθυσμός της δεινοπαθεί, η κυριαρχία της αμφισβητείται.
Τι φταίει;
Γιατί o Ελληνας πρέπει να φύγει από τη χώρα του για να ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό, τον δημιουργικό, τον ικανό, τον ανταγωνιστικό;
Κι ακόμα, γιατί πρέπει να φύγει από τη χώρα του για να την αγαπήσει πραγματικά, χωρίς υστεροβουλίες, να προσφέρει ό,τι μπορεί, και πολλές φορές και περισσότερο από ό,τι μπορεί;
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που πραγματικά αξίζει βαθιάς ανάλυσης.
Ασχετα όμως με αυτά, ο απόδημος Ελληνισμός -συχνά γενιές ομογενών- και πιο συγκεκριμένα ο Ελληνισμός της Αμερικής, από το ένα ώς το άλλο άκρο αυτής της χώρας, συνειδητοποιεί ίσως καλύτερα το θαύμα που συντελέστηκε και τη σημασία του σε εμάς όλους, τους απογόνους των απελευθερωτών, των ζωοδόχων της χώρας.
Γι’ αυτό και οργανώνει παρελάσεις -συχνά μέσα στο κρύο- ομιλίες, δεξιώσεις, όλα εθελοντικά, ακόμα και σε απόμακρα μέρη της χώρας, όπου ζει ακόμα και μια χούφτα ομογενών.
Για να τιμήσουν τους ήρωες.
Αύριο Κυριακή, στη Νέα Υόρκη, έστω και λίγο να συνεργαστεί ο καιρός, θα πλημμυρίσει με Ελληνισμό η φημισμένη 5η Λεωφόρος.
Χιλιάδες μάτια θα γεμίσουν με δάκρυα συγκίνησης.
Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τα κάνουμε όλα τέλεια. Υπάρχει πολύ έδαφος για βελτίωση της διοργάνωσης των παρελάσεων. Ισως να ωρίμασε ο καιρός να δημιουργηθεί μια παναμερικανική επιτροπή, σε επαγγελματική βάση, επιφορτισμένη αποκλειστικά και μόνο με την ευθύνη της διοργάνωσης της παρέλασης σε διάφορες πόλεις.
Δεν τα κάνουμε λοιπόν τέλεια.
Τα κάνουμε όμως με καρδιά.
Με συναίσθηση, πιστεύω, της ιερότητας της επετείου, αποφασισμένοι να διαλαλήσουμε την αγάπη μας, την πίστη μας, την προσήλωσή μας στην Ελλάδα και στην εθνική της ακεραιότητα.
Αλλά, παράλληλα, αποφασισμένοι να διαλαλήσουμε και την απαίτησή μας για ικανότερο, μακριά από τη διαφθορά, χειρισμό των υποθέσεων της χώρας.
Τι στ’ αλήθεια θα έγραφε ο στρατηγός Μακρυγιάννης στο βιβλίο του αν ζούσε σήμερα;
Ζήτω η Ελλάδα!
"Εθνικός Κήρυκας"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου