Oi ελληνοαμερικανικές σχέσεις περνούν μία από τις καλύτερες περιόδους τους.
Μια σειρά από δημοκρατικά εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αναπτύξει στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, που όμως συνεχίζουν να αποκρύπτουν όλη τους την έκταση από τον ελληνικό λαό.
Ξαφνικά, όμως, σήμερα την εξουσία στις ΗΠΑ την αναλαμβάνει μια νέα ηγεσία, φαινομενικά διαφορετική από τις άλλες. Μια ηγεσία που αναμένεται να επιδείξει πολύ λιγότερη ανοχή και κατανόηση σε διαφορετικές απόψεις και πολιτικές από τη δική της.
Να εξηγηθώ: Αν ο κ. Τραμπ, έστω και στοιχειωδώς, ακολουθήσει τις προεκλογικές εθνικιστικές του δηλώσεις -τονίζω εθνικιστικές- να «βάλει πρώτα την Αμερική», τότε η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα στηρίζεται πολύ περισσότερο από πριν σε μια ανάλυση cost-benefit «κόστους και οφελών».
Θα κινείται, δηλαδή, αντίθετα στο αίσθημα και την ιδεολογία πάνω στα οποία στηρίζεται η σημερινή ελληνική εξωτερική πολιτική...
Η δεξιά στροφή που ήδη συντελείται δεν σχετίζεται τόσο με ιδεολογία -πέρα από αυτή της ανοιχτής οικονομίας ενός επιχειρηματία- αλλά στην αξία, στην απόκτηση, αλλά και στη χρήση της ωμής δύναμης.
Αυτό θα είναι το νέο δόγμα. Δύναμη. Το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το ψηλότερο, το πιο κερδοφόρο.
Θα στηρίζεται επίσης στην επιβολή της τάξης -law and order- στο εσωτερικό και εξωτερικό, στη σχετική αδιαφορία για θέματα που τις τελευταίες δεκαετίες αναδείχτηκαν σε κορυφαία ζητήματα, όπως διεκδικήσεις μειονοτήτων, μεταναστών, κρατικής βοήθειας κ.τ.λ.
Η έμφαση λοιπόν θα είναι, τι θα κάνεις για μένα σε ανταπόδοση.
Ηδη ο Τραμπ έχει ζητήσει από την Ν. Κορέα, την Ιαπωνία, την Γερμανία, την Σ. Αραβία κ.τ.λ. να πληρώσουν περισσότερα για να τους παράσχει την ομπρέλα ασφαλείας.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε ήδη παρατηρήσει μια κλίση του Τραμπ προς αυταρχικούς ηγέτες, μεταξύ των οποίων και στον Ερντογάν. Κάτι που αξίζει στενής παρακολούθησης.
Αποτελεί κι αυτό ένα άλλο στοιχείο πιθανής θυσίας δημοκρατικών δικαιωμάτων και αρχών, που θεωρούνται παραδοσιακά και σταθερά αμερικανικά ιδανικά για την άμεση εξυπηρέτηση στόχων και συμφερόντων.
Αξίζει να προσεχθεί η επινίκια δήλωσή του ότι θα «έχουμε μια θαυμάσια σχέση με όσους είναι διατεθειμένοι».
Εμείς όμως ως λαός επαναπαυόμαστε στη λεγόμενη ήρεμη δύναμη: Στους αρχαίους, στον πολιτισμό μας, κ.τ.λ. Τα οποία, είναι μεν μοναδικά και ωραία, αλλά πρέπει να είναι και πρακτικά χρήσιμα.
Αρα, μαζί με την ανασύνταξη των δυνάμεων της χώρας, Οικονομίας, Ενόπλων Δυνάμεων, θα χρειαστεί η άμεση, πραγματική, κινητοποίηση της Κοινότητάς μας για να δώσει μάχη για την αποτροπή -στο Κογκρέσο περισσότερο- αποφάσεων που πιθανόν να είναι αρνητικές για την Ελλάδα, μέχρι να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί.
Μια σειρά από δημοκρατικά εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αναπτύξει στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, που όμως συνεχίζουν να αποκρύπτουν όλη τους την έκταση από τον ελληνικό λαό.
Ξαφνικά, όμως, σήμερα την εξουσία στις ΗΠΑ την αναλαμβάνει μια νέα ηγεσία, φαινομενικά διαφορετική από τις άλλες. Μια ηγεσία που αναμένεται να επιδείξει πολύ λιγότερη ανοχή και κατανόηση σε διαφορετικές απόψεις και πολιτικές από τη δική της.
Να εξηγηθώ: Αν ο κ. Τραμπ, έστω και στοιχειωδώς, ακολουθήσει τις προεκλογικές εθνικιστικές του δηλώσεις -τονίζω εθνικιστικές- να «βάλει πρώτα την Αμερική», τότε η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα στηρίζεται πολύ περισσότερο από πριν σε μια ανάλυση cost-benefit «κόστους και οφελών».
Θα κινείται, δηλαδή, αντίθετα στο αίσθημα και την ιδεολογία πάνω στα οποία στηρίζεται η σημερινή ελληνική εξωτερική πολιτική...
Η δεξιά στροφή που ήδη συντελείται δεν σχετίζεται τόσο με ιδεολογία -πέρα από αυτή της ανοιχτής οικονομίας ενός επιχειρηματία- αλλά στην αξία, στην απόκτηση, αλλά και στη χρήση της ωμής δύναμης.
Αυτό θα είναι το νέο δόγμα. Δύναμη. Το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το ψηλότερο, το πιο κερδοφόρο.
Θα στηρίζεται επίσης στην επιβολή της τάξης -law and order- στο εσωτερικό και εξωτερικό, στη σχετική αδιαφορία για θέματα που τις τελευταίες δεκαετίες αναδείχτηκαν σε κορυφαία ζητήματα, όπως διεκδικήσεις μειονοτήτων, μεταναστών, κρατικής βοήθειας κ.τ.λ.
Η έμφαση λοιπόν θα είναι, τι θα κάνεις για μένα σε ανταπόδοση.
Ηδη ο Τραμπ έχει ζητήσει από την Ν. Κορέα, την Ιαπωνία, την Γερμανία, την Σ. Αραβία κ.τ.λ. να πληρώσουν περισσότερα για να τους παράσχει την ομπρέλα ασφαλείας.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε ήδη παρατηρήσει μια κλίση του Τραμπ προς αυταρχικούς ηγέτες, μεταξύ των οποίων και στον Ερντογάν. Κάτι που αξίζει στενής παρακολούθησης.
Αποτελεί κι αυτό ένα άλλο στοιχείο πιθανής θυσίας δημοκρατικών δικαιωμάτων και αρχών, που θεωρούνται παραδοσιακά και σταθερά αμερικανικά ιδανικά για την άμεση εξυπηρέτηση στόχων και συμφερόντων.
Αξίζει να προσεχθεί η επινίκια δήλωσή του ότι θα «έχουμε μια θαυμάσια σχέση με όσους είναι διατεθειμένοι».
Εμείς όμως ως λαός επαναπαυόμαστε στη λεγόμενη ήρεμη δύναμη: Στους αρχαίους, στον πολιτισμό μας, κ.τ.λ. Τα οποία, είναι μεν μοναδικά και ωραία, αλλά πρέπει να είναι και πρακτικά χρήσιμα.
Αρα, μαζί με την ανασύνταξη των δυνάμεων της χώρας, Οικονομίας, Ενόπλων Δυνάμεων, θα χρειαστεί η άμεση, πραγματική, κινητοποίηση της Κοινότητάς μας για να δώσει μάχη για την αποτροπή -στο Κογκρέσο περισσότερο- αποφάσεων που πιθανόν να είναι αρνητικές για την Ελλάδα, μέχρι να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου